انسان رعیت و انقلابی

تاریخ فرهنگی و سیاسی ایران بر انسان رعیت مبتنی بوده است که پادشاه سایۀ خدا در زمین و ولی‌نعمت رعیت است.بنابراین، دیگر جایگاهی برای انقلابی‌گری او باقی نمی‌ماند.

 براین‌اساس، وقتی با پیروزی انقلاب 57 به‌سرعت بحث صدور انقلاب و رفتن به‌سوی آیندۀ فراگیر انقلاب اسلامی مطرح می‌شود، نیاز به تولید سوژه‌ای از انسان ایرانی به میان می‌آید که همواره جهادی و همواره انقلابی است و بدین‌ترتیب، خویشتنی جدید شکل‌ می‌گیرد که در مرزهای ایران سابقۀ تاریخی نداشته است.

تاریخ انسان همواره انقلابی را باید از تاریخ اسلامی با خوانشی شیعی از زندگی جهادی و سخت امامان و به‌خصوص قیام کربلا دنبال کرد. با رجوع به تاریخ شیعی قیام کربلا امکان ایجاد انسان همواره انقلابی و دشمن همواره مستکبر فراهم می‌شود.

«هویت همواره انقلابی» به سامانه‌ای ارزش‌ساز برای جمهوری اسلامی تبدیل می‌شود که هویت انسان ایرانی را نه با تاریخ رعیت‌پرور ایرانی، بلکه با تاریخ سلحشورسازی اسلامی پیوند می‌زند و بازگشت به خویشتن را از ایرانیت به‌سوی اسلامیت می‌برد.

در این چرخش همراه با تولید سوژۀ مؤمن انقلابی که دارای هویت همواره انقلابی است، پروژۀ پرورش هویت انقلابی، از ایدۀ «بازگشت به خویشتن» به‌سمت ایدۀ «رفتن به خویشتن انقلابی-اسلامی» چرخش می‌یابد.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب سیاست متافیزیک و فیزیک در ایران معاصر