بازارهای سرمایه ایالات متحده چقدر سوسیالیستی هستند؟

از زمان ایجاد هیئت فدرال رزرو در سال 1913، ایالات متحده نخستین الزامِ اصلِ پنجم مانیفست کمونیست مبنی بر ایجاد «بانک ملی» را برآورده ساخته است.

بازار سرمایه داری

پیش از فدرال رزرو، دو بانک ملی دیگر در تاریخ آمریکا وجود داشتند: بانک اول (1791-1811) و بانک دومِ (1816-1836) ایالات متحده. بانک دوم با وتوی رئیس‌جمهور اندرو جکسون، در اواخر دهۀ 1830، از بین رفت. رئیس‌جمهور جکسون این بانک را به فساد سیاسی، یارانه دادن به طبقۀ بانفوذ سیاسی و ثروتمند، و بی‌ثبات‌سازی اقتصاد متهم کرد.

فِد توانایی چاپ پول یا ایجاد الکترونیکی آن برای خرید اوراق قرضۀ دولتی را دارد. با این کار، نه‌تنها میلیاردها دلار پول را به گردش در می‌آورد، بلکه با بهره‌ای که از اوراق به دست می‌آورد حقوق و مزایای کارمندان خود را پرداخت می‌کند؛ این موضوع به فد سوگیری‌ای آشکار نسبت به تورم پولی می‌دهد.

علاوه بر این، فد به‌طور غیرمستقیم به صنعت بانکداری خصوصی، با تعیین «الزامات ذخیرۀ» خود در مورد میزان ارزی که یک بانک باید در خزانه‌های خود یا با فدرال رزرو نگه دارد، یارانه می‌دهد. این الزامات معمولاً بین 2 تا 10 درصد تعیین می‌شود. مثلاً، 10 درصد ذخیرۀ الزامی به این معناست که یک بانک می‌تواند با نگه داشتن یک میلیون دلار ذخیره 10 میلیون دلار وام بدهد.

پیش از تأسیس فِد، دوره‌هایی وجود داشت که ارزها با یکدیگر رقابت می‌کردند: برخی از بانک‌ها سطوح بالاتری از ذخایر (معمولاً به‌صورت طلا یا نقره) نسبت به سایرین در اختیار داشتند؛ این امر به مردم نشان می‌داد ارزی که آن‌ها منتشر می‌کنند باثبات‌تر و قابل اعتماد‌تر است.

بانک‌هایی که ذخایر حداقلی داشتند مشکوک بودند، سود چندانی نداشتند، و ورشکست می‌شدند. زمانی که سازوکار ارزهای رقیب وجود داشت، بانک‌های باثبات‌تر و مسئولیت‌پذیرتر با سود پاداش می‌گرفتند، در حالی که بانک‌هایی که مسئولیت‌پذیری کم‌تری داشتند زیان می‌کردند یا ورشکسته می‌شدند.

دیکس، که به معنای «ده» در زبان فرانسوی است، ارزی بود که بانک نئواورلئان در قرن نوزدهم منتشر می‌کرد؛ این ارز آنقدر مورد اعتماد بود که حتی در مردم مینه‌سوتا نیز از آن استفاده می‌کردند. کلمۀ «دیکسی» از این جا بر آمده است – سرزمین دیکس. فد با تحمیل یک «الزام» ذخیرۀ واحد بر اغلب بانک‌ها و با کمک قانون ارز ملی، که در سال‌های 1863 و 1864 میلادی تصویب شد و به ارزهای غیر از دلار مالیات وضع می‌کرد، به ارزهای رقابتی پایان داد.

در اصل، فد مجریِ کارتلی بانکی شد، که اگر خود بانک‌ها این کار را انجام می‌دادند، قوانین آنتی‌تراست فدرال را نقض می‌کرد، «قوانین محدودساز تجارت» را منع می‌کرد و می‌توانست مدیران بانک‌ها را به زندان بفرستد. فد، همچون تمام بانک‌های مرکزی، اساساً یک سازمان برنامه‌ریزی مرکزی سوسیالیستی است که ادعا می‌کند اقتصاد را «ثابت» و «منظم» نگه می‌دارد.

به‌جز فد، هیچ سازمان برنامه‌ریزی مرکزی نتوانسته است تا بدین حد در تاریخ آمریکا دوام آورد. از زمان تصویب قانون اساسی ایالات متحده در سال 1789 تا ایجاد فد در سال 1913، بانک ملی تنها برای بیست سال، یا حدود 16 درصد از تاریخ آمریکا، وجود داشت. هر چند، مقرراتی برای بانکداری شعب وجود داشت و دولت به‌طور دوره‌ای بانک‌ها را از بازخرید ارز با طلا یا نقره منع می‌کرد، در بیش‌تر سال‌ها، ایالات متحده نظام سرمایۀ بازار آزاد داشت و ارتش برنامه‌ریزان مرکزی نداشت.

در این زمینه: علیه سرمایه داری

برگرفته از کتاب مشکل سوسیالیسم