بنیان گذاران خدمات درمانی سوسیالیستی

اتحاد جماهیر شوروی نخستین کشوری بود که وعدۀ پوشش خدمات درمانیِ دولتی «از گهواره تا گور» را داد، وعده‌ای با همان لفاظی‌هایی که سیاستمداران کنونی در کشورهای دموکراتیک از آن استفاده می‌کنند: «حقِ سلامت»، «خدمات درمانی برای همه» و کلیشه‌هایی از این دست.

خدمات درمانی

اقتصاددان یوری مالتسف، پروفسور کالج کارتیج در ویسکانسین که زمانی مشاور اقتصادی میخائیل گورباچف بود، می‌نویسد که بعد از دهه‌ها «تنظیمِ دقیق» خدمات درمانیِ سوسیالیستی، «مؤسسات درمانی در روسیه حداقل صد سال از سطح میانگین ایالات متحده عقب‌تر هستند.»

او بیمارستان‌های روسیه را در دوران اوج سوسیالیسم روسی با چنین ویژگی‌هایی توصیف می‌کند: «کثیف، بدبو، گربه‌هایی که در سالن‌ها پرسه می‌زنند، پرسنل پزشکی مست و نبود صابون و لوازم نظافت… .» حتی دولت روسیه هم اعتراف کرده است که تقریباً 80 درصد از بیماران مبتلا به ایدز در این کشور، از طریق سوزن‌های کثیف یا خون آلوده به اچ‌آی‌وی از بیمارستان‌های دولتی به این بیماری مبتلا شده‌اند.

اتحاد جماهیر شوروی، مانند تمام کشورهای سوسیالیستی، دارای یک نظام طبقاتی چندلایه بود که در آن طبقۀ حاکم سیاسی از شرّ بیمارستان‌هایی که به توده‌ها خدمات می‌دادند معاف بودند.

طبقۀ حاکم سیاسی بیمارستان‌های ویژه، اتاق‌های ویژه و تمام داروهای دنیا را برای خود داشتند. همان‌طور که جورج اورول گفته است، در نظام سوسیالیستی همۀ انسان‌ها برابر خلق می‌شوند، فقط برخی از دیگران برابرتر هستند. به غیر از طبقۀ سیاسیِ حاکم که قصد دارد خود را از همۀ هولناکی‌ها و وحشت‌های بیمۀ پزشکی همگانی معاف کند، چه کسی که دارای عقل سلیمی باشد از چنین نظام درمانی‌ای تقلید می‌کند؟

در این زمینه: اشتراکات سوسیالیسم

برگرفته از کتاب مشکل سوسیالیسم