زشت و زیبا

همۀ ما حسادت را تجربه می­کنیم. حسادت، نه تنها ما را ناراحت می­کند، بلکه در هر کاری که انجام می­دهیم، ظرفیت ما برای خوشبخت شدن در آینده را از ما می­گیرد.

راسل می­گوید، فرق بچه ها با بزرگسالان در ابراز حسادت، این است که بچه­ها ، حسادت خود را فقط کمی آشکارتر نشان می­دهند. به عنوان مثال، خدمتکاران زن را در نظر بگیرید… نه، قصد نداریم که وارد حکایت خدمتکار زن راسل شویم.

اصلاً چه نیازی بود که او خدمتکار زن داشته باشد، درحالی که ما باید تمام کارهای خود را، خودمان انجام دهیم؟ چه چیزی او را اینقدر خاص کرده است؟  این عادلانه نیست.

راسل می­گوید، ʼخوشبختی، تنها درمان حسادت، در بین مردان و زنان استʽ. به عبارت دیگر، افراد حسود، ذاتاً افراد خوشبختی نیستند.

همه ما تا اندازه­ای، خود را با کسانی که با آنها بعضی نکات مشترک داریم، مقایسه می کنیم. راسل از ما می­پرسد، آیا تاکنون اتفاق افتاده است که هنگام صحبت با یک باستان شناس، از باستان شناس دیگری، تعریف و تمجید کنید؟ اگر این سوال را در دنیای واقعی بررسی کنیم، متوجه می­گردیم که همه ما، تجربۀ تعریف وتمجید از کسی به کس دیگر را داریم، و پاسخی که آن شخص اغلب به ما داده، این است که ما مزخرف می­گوییم، ولی بعداً ثابت گردیده که ما اشتباه نمی­کردیم. ما با اینکار فقط احساسات بچگانه شخص مخاطب خود را، با تعریف نکردن از او به همان اندازه، جریحه­دار کرده­ایم.

مطمئناً، هیچ چیزی مثل حسادت باعث نمی­شود که ما مثل بچه­ها یا خدمتکاران زن رفتار کنیم. چاره معمول کار، یعنی خودداری مودبانه از تعریف و تمجید دیگران در صورت احتمال رنجیدگی مخاطبمان، مطمئناً ایده­ی اشتباهی است. زیرا این رویکرد که ʼپاداش متعلق به همه استʽ، باعث پایین آوردن ارزش همه چیز به یک سطح متوسط می­شود و در حکم لوس کردن کودک درون ما است.

راسل از طرف دیگر قضیه شروع می­کند: اگر ما یکی از آن باستان شناسان یا از قبیل آنها هستیم، تکلیف اصلی ما این است که از هم پیشه­های خود ایراد نگیریم، بلکه به دنبال دلیلی برای تمجید کردن از آنها باشیم. این کار به ما اجازه می­دهد که راه­های دیگری به جای روش منفی مقایسه خودمان با دیگران پیدا کنیم، البته بدون انکار اجزای سازنده مقایسه.

این کار ساده نیست، زیرا  این روشی است که رسانه­ها، به وسیله آن موضوعات خود را معرفی می­کنند: اینکه چه کسی باحرارت است، چه کسی نیست؛ چه کسی چاق است، چه کسی لاغر؛ چه کسی لباس زیبا پوشیده، چه کسی لباس زشت- در همه این موارد، تاکید همیشه روی قسمت منفی است.

قصد ندارم شما را تحریک به تماشای این فیلم نمایم، اما مظهر والای حسادت، پاریس هیلتون، در فیلمی به نام ʼزشت و زیباʽ بازی کرده است که اخیراً در پایگاه داده­های اینترنت به عنوان پنجاه و دومین فیلم بد تمامی دوران شناخته شد. می­ توانید موضوع فیلم را حدس بزنید: دختر زشتی که نمی­تواند دوست پسر پیدا کند، بنابراین تغییرچهره می­دهد، زیبا می­شود و ادامه… به عنوان دستورالعملی برای حسادت، این فیلم  بیشتر از این نمی­توانست اثرگذارتر باشد: یا باید در ظاهر زیبا باشید یا در باطن بی­ارزش .

به منظور جلوگیری از تٲثیرات مخرب جداسازی روانی جهان به زشت ها و زیبا­ها، ما کار بهتری از گوش کردن به سفارش راسل، مبنی براینکه قبل از انتقاد دیگران به خودمان بنگریم، نمی­توانیم انجام دهیم. او معتقد است، وقتی چیز خوشایندی اتفاق می افتد، باید بدون درنگ و بدون فکر کردن به اینکه، شاید آن چیز مثل چیزهای دیگر خوشایند نباشد، به طورکامل از آن لذت برد.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب فتح خوشبختی