دی
تحلیل
بسیاری از مردم معتقدند که این غیر ممکن است که بی طرف و خنثی بود و هر ایده ی بی طرفانه ای جانبداری پنهانی را به نمایش می گذارد.
هرچند ما نیاز داریم به خنثی بودن به عنوان جانب داری علیه جانب داری و به مانند ایده عالی ضروری و غیرممکن فکر کنیم، این چیزی است که ما تلاش می کنیم به دست بیاوریم هرچند کاملا به آن نمی رسیم.
در طی عمل روانکاوی فروید در این فکر ماند که بهترین روش برای این که بیمار هرچه در ذهنش هست را بگوید این است که تحلیلگر در برابر محتوا و معنی گفته های بیمار خنثی بماند.
بی طرفی و تداعی آزاد از این رو ارتباط نزدیکی باهم دارند که کلید رسیدن به روش نوآورانه ی روان کاوی است.
روش فروید بر این تفکر بنیادین که برای فرد غیرممکن است که احساسات، حافظه، افکار خود را کاملا پاک کند قرار دارد. هدف درمان تحلیلی این است که از مشارکت آزاد استفاده کند تا تمام افکار و احساسات مهم را کشف کند که سرکوب یا انکار شده اند.
هرچند بزرگ ترین مانع این روش ناشی از اصل لذت است، مردم دوست ندارند چیزی بگویند یا در باره چیزی فکر کنند به نحوی که آنها را در برابر خودشان بد نشان دهد.
بنابراین تحلیل باید راهی بیابد تا بحران وجدانی بیمار را معلق کند و روش اصلی که این عمل را انجام می دهد به وسیله ی حذف تحلیل گر از مقام سانسور و قضاوت اجتماعی است.
تصادفا فروید متوجه شد اگر رو به روی بیمار ننشیند آنها بیشتر میل به درگیر تداعی آزاد شدن پیدا می کنند. دلیل این تاثیر این است که وجدان اجتماعی ما از این که موضوعی در دید دیگران باشد به وجود می آید.
از آنجایی که ما نمی دانیم بقیه مردم چگونه می اندیشند فرض می کنیم هنگامی که به ما نگاه می کنند رفتار های ما را قضاوت می کنند؛ روش روانکاوی تلاش می کند سانسور اجتماعی ما را معلق کند تا مردم را مجبور کند خارج از این سانسور صحبت کنند.
این نشان می دهد که تداعی آزاد بسیار آسان نیست اما تنها روش برای نزدیک شدن به حقیقت و واقعیت تحلیل است. تداعی آزاد به مردم می آموزد که در تعصب ها و علاقه های فردی خود معلق شوند و بتوانند به شاهدی بی طرف، در زندگی و ذهن خود تبدیل شوند.
ما بیشتر در برگه ای دیگر در مورد بخشی از این کتاب مطلب گذاشته‌ایم
برگرفته از کتاب فروید برای قرن بیست و یکم
روانشناسی
