فریاد سوسیالیست ها برابری خواهی است

فریاد فراگیر سوسیالیست‌ها در تظاهرات «برابری» است. آن‌ها می‌گویند که سرمایه‌داری نابرابری‌های بسیار زیادی ایجاد می‌کند. اما آن‌ها این حقیقت را نادیده می‌گیرند که همۀ انسان‌ها منحصربه‌فرد هستند و بنابراین نابرابری اجتناب‌ناپذیر است.

سوسیالیست و برابری

مبارزۀ مداوم سوسیالیست‌ها برای برابری فقط شورشی علیه واقعیت نیست؛ همان‌طور که سوسیالیست‌های روسیه و چین در قرن بیستم و دیگر سوسیالیست‌ها ثابت کردند، این مبارزه دستورالعملی است برای نابودی جامعۀ بشری. به نام برابری سوسیالیستی، اقتصاد کشورهای خود را نابود کردند، صدها میلیون نفر را فقیر ساختند و میلیون‌ها مخالف را اعدام کردند.

• و حتی پس از تمام این جنایات، آن‌ها هرگز نتوانستند جامعه‌ای بسازند که ذره‌ای شبیه به جامعه‌ای برابری‌خواه باشد.

با این وجود، کشورهای سوسیالیست-دموکراتیکی که به زندگی با سرمایه‌های انباشته‌شده از‌ بازارهای آزاد یا محدود قبلی کشورهای خود بسنده کردند، چنین جنایات بسیار مرگبار را تجربه نکردند.

• سوسیالیست‌ها کم‌تر به برابری در پیشکش قانون یا حقوق برابر در آزادی اهمیت می‌دهند تا به برابری مادی‌ای که باید حتماً دولت بر جامعه تحمیل کند.

رابی دنیل لاپین، کشیشی که نویسندۀ اقتصادی و سخنران هم است به این نکته اشاره می‌کند که هرچیزی که خدا خلق کرده است، چه انسان باشد یا سنگ، که می‌تواند از ریگ‌های کوچک تا الماس‌های درخشنده از بی‌شمار گونه باشد، منحصربه‌فرد هستند؛ درحالی‌که چیزهای دیگری که انسان‌ها می‌سازند، همچون آجر، می‌توانند یک شکل باشند. ماهیت طرح سوسیالیستی، استفاده از قدرت قهری دولت برای تبدیل همۀ ما به آجرهایی یکسان است.

میل تبدیل انسان‌های منحصر به فرد به آجرهای یکسان سویالیستی دلیل توتالیتر بودن اغلب رژیم‌های سوسیالیستی را توضیح می‌دهد، چون این تنها راهی است که این رژیم‌ها با آن می‌توانند تمام تلاش خود را برای رسیدن به اهداف خود به کار گیرند.

• وسواس سوسیالیستی برای برابری همیشه با تقسیم کار و دانشی که به‌طور طبیعی از بازار یا اقتصاد سرمایه‌داری به‌دست می‌آید، در جنگ است.

لودویگ فون میزس اشاره می‌کند که: «پدیدۀ اجتماعیِ اساسی، تقسیم کار و همتای آن، همکاری انسانی است.»  که به‌نوبۀ خود، به پیشرفت و توسعۀ اقتصادی منجر می‌شوند. منحصربه‌فرد بودن هر انسانی – توانایی‌های فیزیکی و ذهنی متفاوت، علایق متفاوت، استعدادهای متفاوت و اولویت‌های نامحدود – به این معناست که ما ذاتاً تمایل داریم در کاری تخصص داشته باشیم و تمرکزمان را بر کاری که در آن بهترین هستیم، بگذاریم.

در این زمینه: سوسیالیسم منبع مشکلات

برگرفته از کتاب: مشکل سوسیالیسم