فریدریش نویمان و ایدئولوژی جنگ است

نویمان یکی از حامیان مهم ایدئولوژی جنگ است

هایدگر در مصاحبه‌ای با مجله «اشپیگل» که پس از مرگش منتشر شد، توضیح می‌دهد که در سال‌های به قدرت رسیدن هیتلر، برای وی موضوع «یافتن یک نگرش ملی و به ویژه اجتماعی، در راستای تلاش‌های فریدریش نویمان» مطرح بوده است.

این سیاستمدار یک میراث سیاسی بحث‌برانگیز را از خود بر جای گذاشت که برخی مواقع برای توجیه کردن تأیید نازیسم، به آن استناد می‌شد. این مسئله به سادگی قابل درک است.

نویمان در اواخر قرن نوزدهم به شدت درگیر تحریکات یهودستیزانه و ضدیهودی بود و به این ترتیب نقطه تماس خاصی را با «لوگنر فراموش نشدنی» که هایدگر جوان نیز از آن صحبت می‌کند، نشان داد.

آیا جاه‌طلبی فریدریش نویمان برای ایجاد یک «سوسیالیسم ملی آلمانی»، هم در مقابل مارکسیسم و هم در مقابل «ملت‌های فردگرای» مغرب‌زمین بود؟ سوسیالیسمی که می‌بایست مترادف با «نظم ملی» باشد و سوسیالیسمی که در آن «انسان جدید آلمانی» احساس کند با جامعه ادغام شده است.

آلمانی‌ها پیش از این قابلیت ویژه خود را در کار کردن «بر طبق یک برنامه مشترک و در یک ریتم مشترک» و به عبارتی قابلیت گنجاندن «منِ فردی خود در منِ جمعی» را اثبات کرده بودند. این مسئله به این معنا نیست که فرد اجازه می‌دهد تا توسط توده بی‌شکل، بلعیده گردد.

بر عکس: «فردگرایی کاملاً توسعه یافته است»، اما در عین حال به یک «دازاین مشترک» ارتقاء و تعالی یافته است. این توانایی، تطبیقِ بازشناخت فرد در ویژگی‌اش با اجتماع فراشخصی، یکی از موضوعات ایدئولوژی جنگ است و توانست از آنجا همان‌گونه که اشاره شد به آثار هایدگر راه یابد.

نویمان یکی از حامیان مهم این ایدئولوژی جنگ است، به ویژه در آنجا که به بیان اهداف سیاست بین‌المللی آلمان، مربوط می‌شود: پس از تمسخر رایج آرمان صلح ابدی، وی ایجاد یک اروپای مرکزی تحت هژمونی آلمان را از طریق جنگ وعده می‌دهد.

این اروپای مرکزی، این «روح اروپای مرکزی» که پیش از این پدید آمده است، بهترین‌ها را در فرهنگ و تمدن، در قیاس با سایر کشورهای پیشرفته و به ویژه در قیاس با مستعمرات، به نمایش می‌گذارد، مستعمراتی که نویمان پیش از این در مورد آنها سیاستی، بدون تردیدهای اخلاقی را توصیه کرده بود.

به مناسبت توسعه‌طلبی بین‌المللی برای سرکوب شورش مشت‌زن‌ها در چین، ویلهلم دوم پادشاه وقت آلمان از سربازان آلمانی درخواست کرده بود، که هیچ اسیری از بربرها گرفته نشود، بربرهایی که می‌بایست درسی به آنها داده شود که دست‌کم برای هزاران سال فراموش نشده باقی بماند: از همه جا صداهای نگران و ناراضی بلند می‌شوند، اما نویمان با ذکر این نکته که نمی‌بایست تسلیم حساسیت‌های اغراق‌آمیز شد، سهم مهمی در ساکت کردن آنها دارد.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب هایدگر و ایدئولوژی جنگ