قدرت و دلسوزی

قدرت و تاسف

راسل معتقد بود که کشمکش بین والدین و کودکان در درجه اول، ریشه در علاقه ما به مهربانی کردن و همچنین به لذتی که ما در صورت اعمال قدرت روی یک شخص درمانده احساس می­کنیم، دارد.

کودکان در درست کردن یک صبحانه کامل انگلیسی افتضاح هستند. از دخترشش ساله خود بخواهید که به پشت­بام رفته و بشقاب ماهواره را تنظیم نماید، اگر این کار را انجام دهید، هرگز غرزدن او تمامی نخواهد داشت.

اگر روراست باشیم، وقتی که شما تلاش بی­ثمر کودکان دوره ابتدایی در تعویض لاستیک یک اتومبیل را می­بینید، متوجه می شوید که چرا مکانیک­ها به خاطر این رقابت، قیمت­های خود را پایین نمی­آورند.

همان طور که راسل به درستی اشاره می­کند، کوچک ترها نیازمند والدین خود هستند. تلفیق صمیمانه­ای از قدرت و دلسوزی در این خصوص وجود دارد.

موجود تازه به دنیا آمده، درمانده است و تکانه­ای درونی، ما را تشویق می­کند که نیازهای او را برطرف سازیم، تکانه­ای که، راسل می­گوید، نه تنها عشق والدین به کودک را ارضاء می­کند، بلکه علاقه والدین برای اعمال قدرت را نیز برطرف می­سازد.

به نظر می­رسد که از همان سن پایین، از طرف والدین، تضادی بین عشق به قدرت و علاقه به مهربانی به کودک وجود دارد.

اما این غیرطبیعی، یا الزاماً، دلیلی بر خوشبخت نبودن نیست. نوزادان با آن کله­های کوچک و پرزمانند خود و نیاز به پوشک­های تمیز، در موقعیتی قرار ندارند که کمک کوچک ما را رد کنند.

این ما را وادار می­کند که شکل صحیح کمک را در مورد آنها  بکار ببریم و ترس راسل، که تا حدی از دوران کودکی خود ناشی می­شود، این است که ما از روی دغل، لباس نظام سالم بر تن عشق به قدرت، بپوشانیم.

هم فکر او در این رابطه، دکتر بنجامین اسپاک بود که در آن زمان، هنگامی که راسل مشغول نوشتن کتاب خود بود، او هنوز کتاب خود با نام ‘ کتاب روش های مراقبت از نوزاد و کودک’ را چاپ نکرده بود.

دکتر اسپاک هرگز طرفدار آسان­گیری یا کناره­گیری از مسئولیت نسبت به بچه­ها نیست. او به این مسئله که نوزادان می­توانند راه خود را پیدا کنند، بیشتر از اینکه آنها بتوانند یک صبحانه انگلیسی درست کنند، اعتقاد نداشت.

با این حال، او به سنت دیرین تربیت بچه­ها از طریق نوعی شیوه­ رفتاری که دانشمندان برای تربیت موش­ها استفاده می­کردند، پایان بخشید.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب فتح خوشبختی