لباس مردم عوام مصر

پیراهن بلندپایگان مصری، در مقایسه با فراعنه یا در مقایسه  کسوت‌های پرزرق و برقی که در کلیسای مسیحیان دیده می‌شود، ساده بوده است. کاهن اعظم یا پیشگو، که قربانیان را در معبد تقدیم می‌کرد، مانند فرعون در مراسم‌ها پوست پلنگی روی رداهای کتان خود به‌‌تن می‌کرد .

این جامه‌های کتانی، از نظر شکل، تنوع زیادی دارند. گاهی کاهنان را در تن‌پوش‌هایی تنگ می‌بینیم و، در دیگر مواقع، رداهای ساده یا دامن‌های پارچه‌ای از جنس کتان به تن دارند که با تسمه روی شانه محکم شده یا دنباله‌‌های پهنشان به ‌دور کمر پیچیده شده است.

کاهنان مسئول بخور را هم داریم که تنها جامه‌شان منند پیشبند سرهم‌بندی‌شده‌ای است که با چند تسمه به دور گردنشان محکم شده است و دیگرانی که خرقه‌های گرد بر دوش دارند. کاهنان به‌ندرت کلاه‌گیس به‌سر دارند؛ تقریباً سر همگی تراشیده است.

ازدواج در میان کاهنان مصری ممنوع نبود و زنان هم اجازه داشتند در مراسم مذهبی شرکت کنند. پلاک شماره ۳ (۲) (مطابق اثر گاردنر ویلکینسون) کاهن زنی را نشان می‌دهد که شال کتانی بزرگ یا ساری امپراتوری نوین را به‌تن دارد. در دستش سه گل پاپیروس (همچنین رجوع کنید به فصل هفت، شکل ۹۴الف و ۹۴ب) دارد.

در پلاک شماره ۳ (۱) (موزه‌ی بریتانیا)، توتو، همسر آنی کاتب، را می‌بینیم که لباس کاهنان زن را پوشیده است و سیستروم مقدس را به‌دست دارد، امتیازی که تنها متعلق به ملکه‌ها، شاهدخت‌ها، و همسران و دختران کاهنان بالارتبه بوده است.

به‌نظر می‌رسد که موسیقی در سراسر زندگی مصریان باستان حضور داشته است: معابد خدایان، تالارهای ضیافت ثروتمندان، رژه‌های خیابانی، و مارش‌های نظامی، همگی موسیقی مخصوص به خود را داشته‌اند.

اما لباس نوازندگان مختلف با هم تفاوت اندکی داشته است. با این حال، به‌نظر می‌رسد که چنگ‌نواز سلطنتی، که نقش آن از مقبره‌ی رامسس سوم گرفته شده است (شکل ۵۹، شامپولیون)، لباس ویژه‌ای دارد. ردای گشاد امپراتوری نوین در اینجا روی پیکر رها شده و پایین آن جمع شده تا روی زمین کشیده نشود.

در جشن‌ها، موسیقی و رقص به پا بوده است. شکل‌های ۶۰الف و ۶۰ب (گاردنر ویلکینسون) زن و مردی از دوران امپراتوری نوین را در لباس جشن نشان می‌دهد. روی سر هر دو، توده‌ای مخروطی‌شکل از چربی معطر دیده می‌شود که، در طول مراسم، به‌تدریج روی کلاه‌گیس آب می‌شد. همچنین، روی ابروهای هر یک از آنها نیلوفر آبی خوشبویی دیده می‌شود. لباس‌هایشان از نوع لباس‌های پرچین‌وشکن همان دوره است.

شال یا پارچه‌ی روسری‌مانندی که کل لباس تصویر شکل ۶۰الف را تشکیل می‌دهد ظاهراً بر اساس مُد شکل ۹۸الف تنظیم شده است. اما در شکل ۹۸الف، این نه بازوی چپ که بازوی راست است که پوششی ندارد و این مُد غالب بوده است هدف آن مشخصاًآزادی حرکت بیشتر برای دست و بازو بوده است.

این احتمال وجود دارد که هنرمند در شکل ۶۰الف حقیقت را فدای زیبایی کرده باشد؛ زیرا در دیوارنگاره‌ای با همین موضوع، که در آن بانوانی با لباس‌های مشابه رو به جهت مخالف دارند، می‌توان دید که دست راست آزاد است و لباس‌ها هیچ تفاوت دیگری با هم ندارند. تصویر شکل ۶۰الف و ۶۰ب ردای معروف پلاک شماره ۱ را به‌تن دارد که در نمودار توضیحی این پلاک در شکل ۸۵ دیده می‌شود.

در شکل‌های ۶۱الف، ۶۱ب، ۶۱ج، و ۶۱د هم این ردای گشاد و را می‌بینیم که با همان مُد پلاک شماره ۲ پوشیده شده است. توضیح چگونگی ساخت ردا هم در شکل‌های ۸۳الف و ۸۳ب آمده است. اگر لباس چنگ‌نواز شکل ۵۹ را بیشتر با شکل‌های ۶۱الف، ۶۱ب، ۶۱ج، و ۶۱د مقایسه کنیم، پی خواهیم برد که تقریباً شبیه هم هستند. در واقع، این نوع پوشش در میان نوازندگان، از هر دو جنس، بسیار محبوب بوده است.

گروهی چهارنفره از زنان نوازنده را در امپراتوری نوین نشان می‌دهد که همگی رداهای بلندی از نازک‌ترین و شفاف‌ترین پارچه پوشیده‌اند و همگی چربی معطر و شکوفه‌ی نیلوفر آبی بر سر دارند. چهار ساز متفاوتی که در تصویر دیده می‌شود نشانگر پیشرفته‌ بودن هنر موسیقی در این زمان است. بسیاری از مصرشناسان درباره‌ی مسئله‌ی موسیقی مطالبی نوشته‌اند و در میان سایر کارشناسان هم می‌توان به گاردنر ویلکینسون اشاره کرد.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب تاریخ لباس در مصر بین النهرین و ایران باستان