تیر
نقش علم
در کتاب، چیزی که من اعتقاد دارم، راسل قاطعانه می‌گوید که ما نباید به طبیعت احترام بگذاریم بلکه باید یاد بگیریم که چگونه طبیعت کار می کند، به طوری که قدرت طبیعت برای هدف انسان سودمند باشد. دو نکته در این باره می بایست ذکر شود.
اولاً ، راسل دو ایده در مورد این پرسش دارد که آیا انسانیت در کاربرد علم به منظور هدف خوب به جای بد نقشی دارد یا خیر، چنین گرایشی در ایکاروس از این احتمال می گوید که ما از علم استفاده ای نادرست در آینده خواهیم کرد، اما در کتاب چیزی که من اعتقاد دارم، ما را تشویق می کند تاآن را برای هدف خوب استفاده نماییم.
دوم، راسل تاکید زیادی بر تضاد بین دین و اخلاق دارد که به عنوان قوانین غیر قابل انعطاف پذیرفته می شود و فاقد هر اساس منطقی یا لذت خوشایند انسان برای اعمال خشونت می باشد و علم به عنوان درک تدریجی علت ها و معلول هاست. نگرش علمی همان چیزی است که او می خواهد پرورش دهد.
راسل همیشه مشتاق نبود به خوانندگانش بگوید که برای طبیعت احترام قائل نیست. چهل سال بعد او با تلخی در مورد اشتیاق بشر برای بی حرمت کردن بهشت با استفاده نا به جا از ماهواره ها و کلاهک هسته ای برای دشمنان شان نوشت. همچنین مصلحت گرای آمریکایی، جان دوی بی دین را برای این پیشنهادش محکوم کرد که طبیعت تا حدی با اهداف انسان برانگیخته می شود.
این تناقضی ساده نیست. در هیچ زمانی راسل فکر نکرد که طبیعت استاندارهای اخلاقی را فراهم می کند و یا به تنهایی منبع معیارهایی برای رفتار ماست، زمانی که او اخلاقیات را در کتاب چیزی که من اعتقاد دارم زیر سوال برد، این نکته را ثابت کرد. با این وجود، او همیشه به پوچی زیاد جهان اشاره می کرد که اثری تسلی دهنده و در عین حال وحشتناک داشت.
این دست احساسات بیشتر خوانندگان را واداشت تا به این نتیجه برسند که راسل برخلاف ایده هایش ، یک متفکر به شدت مذهبی بوده است. اگر این درست باشد، او یکی از متفکران مذهبی بوده که دریافته ادیان واقعی برای احساساتی که می خواهند نشان دهند به طور زننده ای نابسنده هستند.
ما بیشتر اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم
برگرفته از کتاب چیزی که من اعتقاد دارم
