مروری بر کتاب ساکن موقتی

تنهایی، ناتوانی در برقراری ارتباط، احساس محرومیت، ضعف­ های رنج ­بار جسمانی و بیماری درون مایه ­های اصلی داستان ­های کارسون مک­ کولرز است که با زندگی دردناک نویسنده هم ­سو هستند. ناتوانی های جسمانی و بدن­ های کج و معوج در داستان ­های مک ­کولرز  همگی نمود بیرونی تنهایی­ ها، طرد شدگی ­ها، ضعف­ های روحی و عصیان ­ها است.

او که از  پانزده ­سالگی با تب روماتیسم درگیر بود و در جوانی سکته کرد و فلج شد و یک بار در اقدامی ناموفق تصمیم به خودکشی گرفت، جوهر تمام رنج ­ها را نوشت و زمانی که همسر دومش او را به یک خودکشی مشترک دعوت کرد، دومین اقدام به مرگ را تنها به شوق نوشتن رد کرد.

از  آثار  او اقتباس های سینمایی و تئاتری بسیاری شده که شاید موفق­ ترین آن اقتباس ادوارد آلبی از  رمان قصیده ­ی کافه­ ی غم باشد که صد و بیست و سه بار در برادوی به روی صحنه رفت.

با کشف رگه ­های اتوبیوگرافیک در داستان ­های او می ­توان دریافت که او در اکثر مواقع خودش را می نوشته و شاید دلیل اینکه این چنین در ساختن تصویر رنج موفق بوده، همین نگارش صادقانه و جسورانه است.

در بخشی از اتوبیگرافی نا تمام مک­ کولرز می­ خوانیم: «این همیشه یکی از بزرگترین ترس­ های یک نویسنده است: داستان­ ها از کجا می ­آیند؟ چه حادثه­ ای، چه قصه ­ی کوچکی در زندگی زنجیره ­ی خلق یک اثر را آغاز می­ کند؟ یک بار داستانی نوشتم درباره ­ی نویسنده ­ای که دیگر قادر به نوشتن نیست و زمانی که دوستم تنسی ویلیامز آن را خواند، گفت: چطور جرات کردی چنین داستانی بنویسی؟ این وحشتناک­ ترین قصه ­ای بود که خواندم و من درست زمانی این داستان را نوشته ­بودم که در همین ناتوانی غرق شده ­بودم.»