مروری بر کتاب یادگار چهارشنبه

امروز دیگر، روز آخر است یا بشارت اولین روز؛ تمام می­‌شود؛ تمامش می‌­كنم؛ تمامش می­‌كند ـ حتماً. باید تكلیفم را روشن كنم و تكلیفش را، ولی از كجا معلوم. فكر كردم بمانم و نروم و طلسم چهل را بشكنم .. نمی‌­دانم؛ این از آن كارهاست كه آدم نمی‌­داند بعدش چه می‌­شود و چرا این­كار را كرده است، ولی قطعاً بعدها برایش جواب خواهم داشت و قانع می­‌شوم ـ شاید هم نه.

مدت‌هاست كه مزّه­ی گس و سُكرآوری را در ته گلویم حس می‌كنم. دوست ندارم تمام شود؛ به این مزّه دارم عادت می‌كنم؛ عادت كه نه، هر روز متفاوت­‌تر از روز­های قبل ـ از روزی می­‌ترسم كه از دستش بدهم.

من از دستش نمی­‌دهم؛ امروز روز من است.

می­‌روم كنار پنجره. آن پایین «بازار عبدالحمید»، قلبِ اهواز، شلوغ و سریع است؛ به­‌عكس برهوتِ بی­‌زمانِ حالِ من. از دادوفریاد میوه‌­فروش­‌ها و فروشندگان لباس­‌های دست دوّم و پچپچه و هم‌همه‌­ی مشتریان، سمفونی گیجی ساز می‌­شد.

آن سوی خیابان، مردی با كت و شلوار چانه می‌­زد، (كه معلوم است این­جایی نیست) با پشته­‌ی سیاهی (كه اصلاً به زن شبیه نبود) كه زیر تیغ آفتاب مرغ‌ها و تخمِ مرغ­‌هایش را بساط كرده است. مرغ­‌ها رنگ­­‌ووارنگ، پابسته، نوک­‌به­‌نوک و روی هم له‌­له می‌­زدند ـ زیرِ تیغ آفتابی كه گه­‌گاه نهان می‌­شد در پشت ابرهای سفید و خاکستری پراكنده، تا نفسی راحت بكشند در كنجِ دیواری كه سایه‌­اش رو به بلندی می­‌رفت ـ کم­کم.

پشته‌­ها تكرار می‌­شدند پشت سرِ هم به ردیف با سینی­‌هایی رنگین و دلنشین به­‌سان سفره‌­ی رنگین افطار در جلوشان؛ در میان نقشِ رنگین­‌كمانِ روغنِ شناور بر روی آبِ چركینی كه جریان داشت در وسط خیابان با بوی نامطبوعش، ولی با این‌همه، بوی بازار را دوست دارم و پیاده رَوی در آن را.

بوی پیاده‌­روِ آب‌­پاشی­شده جلوِ دكان­‌ها در صبح‌­ها و بعد از ظهرها، بوی اَرده و شیره و خرما و رُطب كنار سینی­‌های كلّه­‌پاچه و گنجشک­‌های به سیخ كشیده‌­شده، كه قبل از سلاخی معصوم بودند و الآن مشمئزكننده­، بوی سیب و انگور و میوه­‌های جورواجور و لباس‌­های دست دوّم، بوی گنداب وسطِ خیابان، بوی ادکلن و عرق عابران که با بوی سیگار درمی‌آمیخت، بوی گرسنگیِ کباب، بوی زُهم ماهی­‌های شبّوط و بِنّی، بوی بخور و عود سودانی بساط «اُم طارق» و بوی نایی كه کارون می‌پراكند و غالب می­‌شد بر همه­‌ی بوها؛ سمفونی­‌ای از بوها که خوش بود و به­‌یادماندنی.

آدم­‌ها، ماشین­‌ها، سایه­‌ها، باد، لرزشِ درخت­‌ها، ابرهای پراكنده، گوشت و آهن قاطی شده­‌اند؛ خالی از رؤیا یا خوابی­ كوتاه كه به‌محض بیدارشدن از یاد می­‌رود و خاطره­ای از آن می­‌ماند تهِ ذهن، كه هر چه زور می­‌زنی به­‌یاد نمی­‌آوریَش.

بیوگرافی نویسنده کتاب