اردیبهشت
نگاه رو به جلو
ما به قدریمشغول کارهایمان هستیم که اغلب، زمانی برای فکر کردن پیدا نمی کنیم. مشکل تعامل اینست که واقعاً، تمرکز برهم زن است؛ گاهی اوقات، بهتر است که به حرف دیگران، یا به ندای درون خود نیز گوش کنیم.
راسل شکایت می کرد، سرگرمیهایی که به ویژه برای کودکان در نظر گرفته شدهاند، به ذائقه او، بسیار بسیار انفعالی و غیر خلاقانه هستند. به عنوان جوانی که خود را با معادلات درجه دوم و مباحثه های هستی شناسی در مورد وجود خدا، سرگرم کرده بود، او کاملاً به فراهم کردن سرگرمی برای خود، عادت داشت. او با ذهن خود همانند یک یار، به شادمانی زیست و آن دو، یک زندگی کاری بسیار طولانی و شاد با هم داشتند.
امروزه ما خود را متقاعد می سازیم که کودکان یا بزرگسالان را به صورت انفعالی آموزش نمیدهیم. اگر شبکه خبر بیست و چهار ساعته تلویزیون خود را روشن کنید یا به برنامه رادییویی تلفنی گوش کنید، اگر به مدت بیست چهار دقیقه، از شما خواسته نشود که نظر خود را به آنها پیامک کنید، یا زنگ بزنید یا به صورت پست الکترونیکی برای آنها بفرستید و یا هر سه، خوش شانس خواهید بود.
غیر ممکن است که برف ببارد و کسی در وبسایت یا برنامه تلویزیونی از شما نخواهد که تصویر آن را برای آنها بفرستید. راهبان بودایی می پرسند، اگر درختی در جنگل بیفتد و کسی از آن خبردار نشود، آیا از خود صدا در میآورد؟ امروزه اگر رعد و برقی در شهر چیپینگ سادبِری انگلستان اتفاق بیفتد و کسی آن را با گوشی خود برای شبکۀ اسکای نیوز ضبط نکند، آیا می توانیم بگوییم که آن اصلا اتفاق افتاده است؟
ما نشستن خود روی مبل راحتی را در زمان استراحت، با لم دادن به پشت و یا خم شدن به سمت جلو، به یک سرگرمی تبدیل کردهایم. هنگامی که به پشت لم می دهیم، درحال تماشای یک DVD هستیم، و هنگامی که، بسمت جلو خم می شویم یا در حال به روز رسانی فیسبوک خود هستیم و یا در حال بازی کردن بازی جی.تی.اِی.
قدیمی ها معتقند که به سمت جلو خم شدن، همیشه برای ما بهتر است، زیرا در این حالت، ما کنترل کننده هستیم، نه کنترل شونده، و به همان اندازه که از طرف جهان تحت تٲثیر قرار میگیریم، به همان مقدار روی آن اثر می گذاریم. البته تا حدی.
این ساده گرایی بیش از حد است. عمل کردن تنها، به معنای اسفاده از بصیرت؛ فکر کردن در مورد ابعاد چیزی؛ به تصمیم رسیدن و یا گشودن ذهن، نیست، اگرچه ممکن است این اتفاق ها نیز بیفتد. کافی است که اظهارنظرهایی که در هر وبلاگ فعالی گذاشته شده اند را بخوانید تا متوجه منظور من شوید. به همین شکل، فعال نبودن به معنای آن نیست که شما یک زامبی هستید. در همه جا، شبکه های تلویزیونی قوی، عالی و پرمحتوا وجود دارند، اما شما باید بصیرت داشته باشید که آنها را پیدا کنید.
به جای آنکه صرفاً سرگرم شویم یا به ما گفته شود که کارهای اساساً بیهوده انجام دهیم تا خود را سرگرم نماییم. راسل می گوید، بهتر است که ما برای خود، یک هدف در نظر بگیریم. این مسئله مربوط به روزهای خوب گذشته نمی شود: بعضی از بازی های کامپیوتری با ارائه داستان های سه بعدی و مشگل گشا، کار شگفت انگیزی را در این خصوص انجام می دهند. بزرگترین مانع در برابر هدف، همانگونه که راسل می گوید،
این است که اگر چیزهای تمرکز برهم زن در زندگی شما زیاد باشند، شما نمی توانید برای خود تعیین هدف نمایید. این مسئله برای ما به این معنا است که ما نمی توانیم چیزی را بدون توییت کردن آن، انجام دهیم. و یا قادر نیستیم که به نظری به صورت ذهنی و بدون ابراز آن فکر نماییم. آنچه که امروز، ما اغلب از آن به عنوان زمان هدررفته یاد می کنیم، در دنیای آرمانی راسل دقیقاً عکس خواهد بود، یعنی زمانی برای تفکر.
ما بیشتر اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم
برگرفته از کتاب فتح خوشبختی
