آذر
عکاسی مستند
عکاسی مستند یک اصطلاح جامع است که طیف وسیعی از رویکردها را در بر می‌گیرد، بااین‌حال این اصطلاح معمولاً به‌نوعی از عکاسی اطلاق می‌شود که لحظه‌ای واقعی را به تصویر می‌کشد و پیامی در مورد جهان می‌رساند.
عکاسِ مستند رخدادهای پیرامونش را به صورتی بی‌طرفانه به ثبت می‌رساند طوری که عکسش واقعیت‌گرا، واقع‌نما و راست‌گو باشد.
تصویر در عکاسی مستند یک سند تاریخی به‌حساب می‌آید و باید نمایش صریح و دقیق از افراد، مکان‌ها، اشیا و … ارائه دهد و اغلب در گزارشگری استفاده می‌شود. ارائه عکس مستند می‌تواند به صورت تک عکس و یا مجموعه عکس باشد.
در عکاسی مستند هیچ‌گونه پز، به معنای ایجاد حالت غیرواقعی برای سوژه نداریم. گرچه عکاس تلاش می‌کند که محسنات زیبایی‌شناسانه و هنری مانند ترکیب‌بندی را در عکس‌هایش به کار گیرد اما برای او ثبت واقعیت به همان شکلی که هست در اولویت است و نباید زیباسازی غیرواقعی انجام دهد.
از این‌رو عکاسی مستند بیشتر به منظور ارائه واقعیت موجود به منظور تحولات سیاسی و اجتماعی مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد.
به عبارت ساده‌تر در این نوع عکاسی، تصویر نقش یک شاهد و مدرک را برای اثبات یک وضعیت خاص برعهده دارد. اگرچه بنا به باور پذیرفته شده، عکاسی مستند باید در رویداد مقابل دوربین کمترین دخالت را داشته باشد، گویی که عکاسی پشت دوربین نبوده است، اما با وجود چنین محدودیتی، عکاسان مستند، با رویکردهایی خاص، چنان عمل کرده‌اند که از یک‌سو کمترین دخالت را در تغییر چگونگی ثبت رخداد داشته‌اند و از سوی دیگر سبک شخصی‌شان در عکس محسوس بوده است. (مانند: هانری کارتیه برسون، الیوت اردیت و …)
از کتاب روایت داستان برای فتوژورنالیست ها
