جنگ سرد فرهنگی

فرهنگ در جنگ سرد نقش برجسته‌ای داشت. از همان ابتدا قدرت‌های مدعی متوجه شدند که نه تنها برای قلمرو بلکه برای ذهنیت‌ها هم می‌جنگند و تصور می‌کردند ایده‌ای که توسط یا از طریق آن‌ها کاشته شده‌است یک پیروزی است. اتحادجماهیرشوروی صادرات موسیقی و رقص خود را افزایش داد و تلاش کرد تا اطمینان حاصل کند پس از پیوستن به جنبش بین‌المللی المپیک، موفقیت ورزشی به عنوان گواهی برتری سیستم او تلقی می‌شود.

جنگ سرد

ایالات‌متحده هم نه تنها برای جذب مخاطبین بین‌المللی با پروژه‌های فرهنگی آشکار مانند تورهای معروف گروه‌های موسیقی جاز تلاش کرد، بلکه مداخلاتی پنهانی را نیز از طریق سازمان سیا آغاز کرد تا تصویر یک چپ پویای غیر کمونیستی در اروپای غربی را تقویت کند.

• فعالیت‌های مخفیانه با کمک‌های دولتی (یارانه ای) شامل گروهی از نویسندگان و اندیشمندان به نام کنگره آزادی فرهنگی و مجلات ادبی مانند بود.

موفقیت این فعالیت‌ها ارزش شرمندگی ناشی از افشای نقش سیا در این فعالیت‌ها را بعد از ده سال نداشت. نمایشگاه‌های اکسپو به عنوان ویترین دستاوردهای فرهنگی جنگ سرد، با شکوه معماری نمای بیرونی و گنجینه‌های داخلی در پروژه‌های پیشین به رقابت پرداختند تا تصویری کلی از ملت به نمایش گذاشته شود.

موارد مهم شامل غرفه‌های ایالات‌متحده در نمایشگاه مونترال در سال 1967 و اوزاکا در سال 1970 است. زمانی که معماران و طراحان، بودجه مورد نیاز خود را در اختیار داشتند و دولت ایالات‌متحده سخت افزار فضایی و (در سال 1970) یک تکه از ماه را برای نمایش در دست داشت.

موفقیت بزرگ نمایشگاه بریتانیا در آن دوره این بود که مری کوانت را وادار به طراحی لباس مهمانداران خود در مونترال کرد و دامن‌های کوتاه را به مخاطبان جهانی معرفی کرد.

با فرو کش کردن جنگ سرد در دوران تنش‌زدایی، تلاش‌هایی صورت گرفت که از فرهنگ به عنوان نقطه تلاقی – حتی ساخت یک فیلم بلند مشترک بین اتحادجماهیرشوروی و آمریکا – و افزایش مبادلات استفاده شود. در اروپای غربی، دیپلماسی فرهنگی از عناصر اصلی استراتژی جنگ سرد خارج شد و خود را به عنوان بخشی از برنامه صادرات و برنامه توسعه بین‌المللی مجدداً احیا کرد.

آژانس‌ها همچنین دریافتند که آن‌ها می‌توانند برای خدمات خاصی از مشتریان هزینه بگیرند و وابستگی به بودجه دولتی را از بین ببرند. تجدید جنگ سرد در سال‌های ریگان، زمینه‌ساز آخرین فشار ایالات‌متحده بود اما فروپاشی اتحادجماهیرشوروی در پایان دوره، توجیه خوبی برای آژانس اطلاعات ایالات‌متحده بود که موضوعیت خودش را از دست بدهد و علی‌رغم کم نشدن وظایف‌اش، بودجه دیپلماسی عمومی ایالات‌متحده به شدت کاهش یافت.

در این زمینه: آبراهام لینکلن

برگرفته از کتاب: دولت ها چگونه پیروز می شوند