درمان شناختی‌رفتاری در درمان اختلال احتکار

نتایج کارآزمایی‌های بالینی در مورد درمان شناختی‌رفتاری برای اختلال احتکار به‌صورت کلی مثبت هستند؛ اگرچه برخی از افراد حتی پس از درمان نیز به برخی رفتارهای احتکارگرانه خود ادامه می‌دادند و بعضی از علائم آن‌ها نیز ادامه پیدا می‌کرد.

اختلال احتکار

یک فراتحلیل از 10 کارآزمایی  درمان شناختی‌رفتاری برای احتکار مشخص کرد که در تمامی موارد شدت احتکار پس از درمان بسیار کاهش یافته است. بیشترین تأثیر در سختی دور انداختن وسایل که رفتار اصلی در اختلال احتکار است، مشاهده شد. همچنین، مرتب‌سازی و خرید وسایل بیشتر نیز تا حد متوسطی کاهش یافت.

نتایج بالینی بهتر مربوط به بیماران زن، افراد جوان‌تر، تعداد جلسات درمانی بیشتر و تعداد بازدیدهای بیشتر از خانه بودند. این پژوهشگران معتقدند که تفاوت سنی به‌دلیل کسب نتایج ناهمسان است؛ زیرا نسبت به سالمندان، رفتارهای خرید اجباری در میان بزرگسالان جوان بسیار رایج‌تر است و طبق نتایج مطالعات نیز این رفتارها در این افراد بیشتر بوده است. اما اخیراً یک فراتحلیل در مورد گروه ‌درمانی شناختی‌رفتاری برای اختلال احتکار انجام شده است که از نظر آماری (البته نه از نظر بالینی) نشان داد که سن تأثیر بسزایی دارد.

اگرچه مطالعات شناختی‌رفتاری برای درمان اختلال احتکار نشان می‌دهد که این درمان برای سنین میانسالی مفید هستند، در این مطالعات علائم احتکار 10 الی 21 درصد در گروه‌درمانی شناختی رفتاریو 27 الی 28 درصد در ‌درمان شناختی‌رفتاری انفرادکاهش یافتند،اما کارآزمایی‌های کمتری برای سالمندان انجام شده‌اند. آیرز و همکاران در خصوص استفاده از درمان شناختی‌رفتاری برای 12 سالمند که بیش از 65 سال سن داشتند و به اختلال احتکار مبتلا بودند، تحقیق کردند.

نتایج این پژوهش‌ها 14 الی 20 درصد بهبودی را در شدت این اختلال و افسردگی نشان می‌دهد. اگرچه بهبودهای کلی، اضطراب، ناتوانی و ارزیابی آشفتگی بعد از درمان و تا 6 ماه بعد از آن تغییر نکردند. یک دلیل احتمالی برای این‌که چرا درمان شناختی‌رفتاری در درمان اختلال احتکار در سالمندان تأثیر کمتری دارد ممکن است این باشد که این افراد دچار نقص‌های عصبی-شناختی هستند  و  این نقص‌ها باعث می‌شود واکنش آن‌ها نسبت به درمان شناختی‌رفتاری متفاوت باشد.

در این زمینه:  روان درمانی بین فردی

برگرفته از کتاب مداخلات روانشناختی در سالمندان