اردیبهشت
دنیای طعنه ها
ناتوانی ما برای فرار از حالت رقابت، دنیایی برای ما ایجاد کرده که در آن، مجبور به کم ارزش نشان دادن نظرات دیگران هستیم: ویژگی که یکی از منتقدان، به نام دیوید دِنبی، از آن به عنوان طعنه و کنایه یاد میکند. راسل، در مورد رقابت می نویسد، تأکید بر رقابت در زندگی مدرن، با تنزل کلی در استانداردهای مدنی ارتباط دارد و به نظر میرسد که مردها و زن ها، از لذت بردن از لذت های عقلانی بیشتر، ناتوان هستند.
او از تباهی و زوال هنر سخنوری و اینکه ظاهراً ما دیگر نمی توانیم طمع ادبیات خوب یا دنیای اطراف خودمان را بچشیم، تاسف میخورد. او تعریف می کند، تعدادی از دانشجویان آمریکایی، در فصل بهار، مرا به پیادهروی در جنگلی در حوالی کمپ خود بردند که پر از گل های وحشی عجیب و غریب بود، اما هیچکدام از راهنماهای من، حتی اسم یکی از آنها را هم نمی دانستند. داشتن چنین دانشی چه فایدهای دارد، وقتی نمی تواند به درآمد کسی اضافه نماید.
او می گوید، مشکل، چندان به عدم کنجکاوی شخص در مورد گل ها، یا ارزش ننهادن او به صحبت کردن با دیگران، و یا بی تفاوتی وی نسبت به کتاب های بلند یا کلمات دشوار، مربوط نمی شود. بلکه ʼمشکل از فلسفه گرفته شده کلی زندگی، نشات می گیرد که بر اساس آن، زندگی یک مبارزه است، رقابتی است که در آن فقط به برنده احترام گذاشته می شود.
در کتاب خود به همین اسم، دِنبی از گرایش امروزی ما برای استفاده از طعنه و کنایه افسوس میخورد. کلمه مخففی که از ترکیب دو واژهی کنایه آمیز و اظهارنظر ساخته شده است. او، همانطور که سخنرانان بزرگ قرن هیجدهام فرانسه مخالف آن نبودند، مخالف بکارگیری هزلیات و هجویات، در جایی که نیاز است، نیست؛ اما معتقد است که هرچیزی جایی دارد.
چیزی که او از آن گلایه مند است، نویسندگان، سخنرانان و مفسران وبلاگی هستند که همه چیز را از اساس، مزخرف می دانند. او می‌گوید، هجویات خوب، دلالت ضمنی بر دنیایی بهتر دارد. انتقاد خوب تلاش می کند تا آنچه که مورد نقد قرار می دهد را اصلاح کند، حتی اگر این کار بیاثر باشد. اما هدف طعنه و کنایه تخریب محض است.
طعنه و کنایه معمولی، به آسانی قابل تشخیص است. وقتی که ما چشم دیدن موفقیت همکارمان را فقط به علت اینکه ما همگی از موفقیت او متنفریم، نداریم، وقتی که ما در وبلاگی مطلبی می خوانیم که به دنبال آن سیلی از پست ها، شخص را مورد هجوم قرار می دهند و نه آن مطلب را، و زمانی که به سیاستمدارانی گوش میدهیم که همدیگر را مورد حمله قرار می دهند تا از لزوم به زبان آوردن آنچه که انجامش الزامی است، طفره بروند، در همه این موارد، ما قربانی طعنه و کنایه هستیم.
یکی از عناصر مشترک طعنه و کنایه، در توصیفی که دِنبی از آن دارد، این است که در آن، هدف اصلی فرد طعنه زننده، تخریب شخص مورد طعنه واقع شده و شاید گرفتن جای او است. در نهایت، آنچه که طعنه و کنایه را از انتقاد جدی و منصفانه، که هم قابل پذیرش و هم قابل مخالفت بوده و علیرغم شدید بودنش در برخی مواقع، بطور بالقوه، میتواند باعث رشد افراد مرتبط با آن شود، جدا میسازد، این است که طعنه و کنایه شکل غیرملموسی از رقابت است.
روشی است برای تخریب رقیب، وقتی که فقط راهکارهای منفی در دست است. اینترنت، شبکه های اجتماعی، دفاتر کار پارتیشن بندی‌شده روباز، و سرویس های پیام کوتاه، بشکل گستردهای، امکان طعنه و کنایه غیر حرف های، که بسیاری از ما در آن خیلی خوب هستیم، را افزایش دادهاند. به خاطر داشته باشید که طعنه و کنایه بیشتر در مورد کنایه حرف می زند تا در مورد شما.
ما بیشتر در این برگه اینجا مطلبی را منتشر کرده ایم
برگرفته از کتاب فتح خوشبختی
