مردم و سوسیالیست های ونزوئلا

زمانی که مردم ونزوئلا گرسنگی می‌کشیدند، چاویستاها در فیس‌بوک از تعطیلات اروپایی خود پست می‌گذاشتند، از ولخرجی‌ها و میهمانی‌هایشان، از طراحان لباس خود، از ابزار لوکس منازل خود عکس به اشتراک می‌گذاشتند.

یکی از آن‌ها دوست همسر من است. او با مردی ازدواج کرد که الآن یکی از ژنرال‌های مادورو است. دیگری همسر معاون رئیس‌جمهور طارق العیسمی است.

مردم برایشان بی‌ارزش است و  گویی در یک کشور دیگر زندگی می‌کنند. پول‌دارترین آن‌ها هواپیمای خصوصی، کارگر خانگی، مهمانی‌های شبانه لوکس و … دارند.

مادورو قبلاً راننده اتوبوس بود. اما امروزه در ضیافت‌های خصوصی در استانبول و هتل‌های شیک در پاریس دیده می‌شود. دولت آمریکا میلیون‌ها دلار از دیوسدادو کابلو فرمانده دوم مادورو مصادره کرد که شاید بخش کوچکی از دارایی او بود. دختر او دنیلاکابلو به روش هنرپیشه‌ها زندگی می‌کند.

خانواده هوگو چاوز در باریناس، هفده عمارت در حومه شهر دارند که افزون بر صد هزار جریب است. فوربس در دوران حیات چاوز، وی را یکی از چهارصد مرد ثروتمند جهان نامید.

چاوز دو بیلیون دلار از مردم ونزوئلا به غارت برد، و دختر او چهار بیلیون دلار سرمایه در بانک‌های خارج از کشور دارد.

چه کسی گفته کشورهای سوسیالیست یک درصد خود را ندارند. در این مورد اخیر، یک درصد، فقط خود سوسیالیست‌ها هستند و این موضوع رنج مردم ونزوئلا را غیرقابل تحمل می‌کند.

گروهی که ادعا می‌کنند قهرمان مردم هستند چکمه‌هایشان را به صورت آن‌ها می‌کوبند، در حالی که خود شان زندگی اعیانی دارند. این گروه دیوهای بدون قلب هستند، درست مثل هم‌پیمانان خود در آمریکا که آرزو دارند روزی شبیه آن‌ها شوند.

با مطالعه زمینه‌های سوسیالیسم ونزوئلایی متوجه می‌شویم که دقیقاً موازی با ریشه‌های جناح چپ در آمریکا هستند. چپ‌گرایان آمریکاازمادورو تقلید کرده و وانمود می‌کنند که از این «شوالیه قهرمان» الهام می‌گیرند.

اگر ما در مسیر جناح چپ حرکت کنیم به جایی که اسکاندیناویایی‌ها رسیدند منتهی نمی‌شود. بلکه به مقصد ونزوئلا می‌رسیم. پس به جای «این‌جا استکهلم است» به «این‌جا کاراکاس است» می‌رسیم و این بسیار تلخ خواهد بود.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب آمریکا تحت لوای سوسیالیسم