مذهب به پشتوانه زور

مذهب

تو می‌گویی «اگر هیچ زوری پشت قوانین مذهبی نباشد چه چیزی می‌تواند اجرای آن‌ها را ضمانت کند؟» من جواب می‌دهم، ضمانت آن‌ها در گرو روش‌هایی است که با طبیعت امور مذهبی سازگار است.

همان‌طور که گفتیم اگر شهادت دادن به اصول دین و رعایت دستورها، برخاسته از اعتقاد و فهم کامل آن‌ها نباشد، تماماً بی‌فایده خواهد بود.

پس تنها سلاح و قدرتی که مانع از سرپیچی اعضای این جامعه از راه راست می‌شود، شامل هشدارها، پندها و نصیحت‌های اهالی کلیسا است.

اگر با این‌ها نتوانیم خطاکاران را اصلاح و گمراهان را هدایت کنیم، تنها راهی که اهالی کلیسا می‌توانند با مردمان لجوج و سرکشی که هیچ امیدی برای اصلاح آن‌ها وجود ندارد، در پیش گیرند، این است که آن‌ها را طرد کنند.

این آخرین و بالاترین نیروی یک مقام کلیسایی است. در چنین تنبیهی، کل تاثیر تنبیه این است که شخص خطاکار از عضویت در آن کلیسا محروم می‌شود.

همین و بس! حال که امور مربوط به چیستی کلیسا را مشخص کردیم، رو کنیم به پرسش از حدود رواداری.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب رساله ای درباره رواداری