تاریخ, جامعه شناسی, علوم سیاسی, عمومی
چگونه در هند دموکراسی ملکه اذهان شد
شهریور
دموکراسی هند
بیش از 17 انتخابات عمومی و تعداد زیادی انتخابات دیگر باعث شده که نتایج انتخابات به صورت پیش‌فرض در هند پذیرفته شود و هیچ جایگزینی برای انتقال مسالمت‌آمیز قدرت از یک نهاد منتخب به نهاد دیگر مطرح نباشد. در دهه 1950 این امر مسلم نبود و بسیاری نیز انتظار آن را نداشتند.
اعتماد به سیستم انتخاباتی‌ای که در هند نسبت به بسیاری از کشورهایی که همان زمان مستقل شده اند، وجود دارد عمدتاً مدیون تلاش‌های کمیسیون انتخابات است که از اولین انتخابات در سال 1952 آغاز می‌شود. ECI وظیفه دشوار تسهیل انتخابات را برای اولین بار به عهده داشت.
استقلال هند منجر به آوارگی بیش از 15 میلیون نفر شد و حدود 85 درصد از اولین رای دهندگان هندی، قبل از سال 1952 هرگز رأی نداده بودند. وظیفه آماده سازی برای اولین انتخابات حتی قبل از ایجاد ECI در سپتامبر 1947 توسط هیئت کوچکی که بخشی از مجلس موسسان بود، به نام دبیرخانه مجمع موسسان«CAS» آغاز شده.
«اورنیت شانی»، نویسنده کتاب «چگونه هندوستان به یک دموکراسی تبدیل شد: شهروندان و حق رای» در کتابش درباره این که چه طور CAS به عنوان نهاد انتخاباتی وقت، فرایند انتخابات، رای دهندگان، چالش‌های پیش رو و همچنین تایید صلاحیت نامزدها را مدیریت کرد، صحبت کرده است.
توجه به جنجال‌های اخیر در مورد حذف نام از فهرست‌های انتخاباتی در ایالت‌هایی مانند «آندرا پرادش» که نتیجه تلاش‌های فن آوری برای حذف باگ‌ها و کلاهبرداری بوده بسیار آموزنده است.
تلاش‌های CAS برای اتخاذ شیوه‌ها و هنجارهای مربوط به لغو محدودیت‌ها و پاسخگویی، کاملاً در تضاد زیادی با خودرایی و عدم شفافیتی است که به «آدهار» (شماره دیجیتال ملی) این اراده را می‌دهد که دست به حذف اسامی یا نام مهاجران غیرقانونی تحت ثبت ملی از فهرست‌ها بزند.
«شانی» توضیح می‌دهد که چگونه در قوانین اولیه برای تهیه فهرست‌ها مشخص شده است که یک رأی دهنده باید شهروند بالای 21 سال باشد و باید برای مدت زمان حداقل 180 روز در سال منتهی به 31 مارس 1948، یعنی حداکثر تا 30 سپتامبر 1947 در حوزه انتخاباتی‌ای که قرار است نامش ثبت شود اقامت داشته باشد. با این حال CAS به سرعت فهمید که این قوانین غیرقابل اجرا هستند و منجر به حذف نام اکثر پناهندگان پاکستانی و بنگلادشی از فهرست می‌شود.
CAS ابتدا سعی کرد تجربیات گذشته درباره پناهندگان در سایر کشورها را بررسی کند و گزارشی از سوابق بین‌المللی تهیه کند. وقتی هیچ یک از رویکردهای جمع‌آوری شده مناسب به نظر نرسید،CAS مشاهده کرد که «پناهندگان همیشه در حال نقل مکان هستند و بنابراین اگر در انتخابات بعدی به آنها حق رای داده نشود دارای صلاحیت شهروندی نمی‌شوند.»
سرانجام تصمیم بر این شد که فقط به پناهندگان بر مبنای اعلام نظرشان در مورد قصد اقامت دائم در شهر یا روستای مورد نظر، صرف نظر از مدت اقامت واقعی شان اجازه ثبت نام داده شود.
علی‌رغم این دستورالعمل صریح، بسیاری از مردم با انواع موانع مختلف از روشهای منحصر به فردی که توسط مقامات استانی و محلی اعمال می‌شود، روبرو بودند. این چالش‌ها در شهری که فاقد نهادهای محلی قوی و ابزار کافی برای نمایندگی بود، دور از انتظار نبود.
با این حال CAS علی‌رغم اینکه یک نهاد متمرکز است، با دقت تمام به این چالش‌ها پاسخ می‌دهد – ظرف دو هفته به همه شکایات و درخواست‌های توجیهی جواب می‌دهد و مقامات محلی را با اتخاذ روشهای منحصر به فرد مانند اعمال هزینه دادرسی احضار می‌کند.
ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم
برگرفته از کتاب شبکه های اجتماعی و سیاست قدرت
جامعه شناسی
