ژان پل سارتر و روانکاوی اگزیستانسیالیستی

سارتر نظریه‌ای ماهرانه را درباره‌ی”روانکاوی اگزیستانسیالیستی” مطرح کرده است. او نظریه‌ی خود را با انکار مفهوم الگوهای شخصیتی ثابت و حتی “گرایشات ارثی” آغاز کرد.

روان درمانی

او همچنین در برابر مفهوم فرویدی “ناخودآگاه” مقاومت ورزید. در عوض او نقش روان­درمانگر را یاری رسانی به بیمار برای کشف “انتخابی بنیادین” می‌داند. انتخابی که بر مبنای آن، زندگی‌ای به طور کامل شکل گرفته و یا به بیراهه رفته است.

با این همه، هیچ کس نمی‌تواند به تنهایی انتخاب خود را صورت دهد: تنها در آینه‌ی حضور دیگری است که ما می‌توانیم انتخاب خود را مشاهده کنیم. هستی ما همان انتخاب ما است: برای شناختن و تغییر دادن این انتخاب، ما نیازمند حضور دیگری هستیم.

آر.دی. لینگ با استفاده از بینش روانکاوانه‌ی سارتر، روش درمانی “روانپزشکی اگزیستانسیالیستی” را ابداع کرد. محور روان­درمانی لینگ، مفهومی تحت عنوان “خویش­بودگی” است، مفهومی که به معنای توانایی ورود به خویشتن منحصر به فردی است که هر فرد دارا است.

لینگ در تلاش بود تا “خویش­بودگی” را در کسانی که این توانایی در درونشان سرکوب شده، یا آسیب دیده و یا به کلی درهم شکسته، ترمیم و تقویت کند.

این بدان معنا است که روان­درمانگر باید به جهان شگفت دیگران ورود کند و از دریچه‌ی نگاه افراد ظاهرا گمگشته‌ای که در دنیایی مخروبه سکنی گزیده‌اند، نگاه کند. مفهوم روان­درمانی یک امکان مثبت‌اندیشانه در جهان‌های بعضا یأس‌آور اگزیستانسیالیستی است.

در این زمینه: اصالت چیست

برگرفته از کتاب فرهنگ توصیفی اگزیستانسیالیسم