مکاشفه

مکاشفه نوعی آگاهی حضوری است که فرد مکاشِف لحظاتی چند آن را تجربه می‌کند و با اتصال به منبع هستی، حقیقتی از حقایق جهانِ هستی را ادراک می‌کند و سرمست از لذت آگاهی می‌شود. باران این لحظاتِ شگفت­آور بدون تبعیض بر سر همه می‌بارد و نسیم معطر آن به مشام همه می‌رسد.

خیرخواهیِ هستی همۀ موجودات را در بر می گیرد و بخشش آن تمامی ندارد. خورشید همواره طلوع می‌کند و هر موجودی از درخشش آن بهره می‌برد. شوربختی آنجاست که غفلت و بی‌اعتنایی یا کاملاً مانع از فهم و پذیرفتن مطلق هدایای هستی می‌شود یا از استمرار آن جلوگیری می‌کند.

از این رو، از طریق مراقبه باید خود را در معرض تابش خورشید هستی قرار داد و پذیرای انوار آن شد و برای تداوم این مواهب عزم را بر نیازی ژرف و راستین به بهره‌مندی از آگاهی ناب و برین جزم کرد.

در این حال و هواست که به ‌تدریج سراسر زندگی آکنده از انوار آن می‌شود و انسان انعکاس آنها را در وجود خود مشاهده می‌کند، سپس درمی‌یابد این خود اوست که نه تنها آیینۀ تمام نمای هستی بلکه متحد با هستی است.

پرسش مهم این است که آیا این رخداد معنوی از درون انسان سرچشمه می‌گیرد یا از رویارویی او با هستیِ بیرون از خود؟

دوای تو از توست و نمی‌بینی

و گمان می‌بری تو جِرم کوچکی هستی

درحالی‌ که جهانی بزرگ در تو پیچیده­شده

و تو کتاب بیان­کننده‌ای هستی که

با حروفش هر پنهانی آشکار می‌شود.

برگرفته از کتاب بی کرانگی

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم