موسیقی و فهم و ادراک

موسیقی

در موسیقی فهم و درک زیباترین قطعه‌ها دشوار است. تنها برای پرورش هوش هستند. از ضرب‌های طولانی تشکیل شده‌اند و تنها بعد از یک قطعه در هم آمیخته و نامرتب است که نت اصلی بازنویسی می‌شود. در مورد نبوغ نیز صدق می‌کند؛  تنها بعد از یک دوره تلاش، تردید، خطا، تأمل زیاد و خلأ ذهن‌های بزرگ به تعادل خود می‌رسد. 

طولانی ترین آونگ است که بیشترین نوسان را ایجاد می کند. ذهن‌های کمی هستند که با خود و با جهان کنار می‌آیند و سپس فسیل می‌شوند، اما افراد دیگر شکوفا می‌شوند و همیشه زنده هستند و در حال حرکت. ماهیت نبوغ میزان قدرت فکری است که بسیار فراتر از آن چیزی است که برای خدمت به خواست فرد لازم است. 

اما این سنجش یک فرد صرفاً نسبی است و ممکن است نتیجه با پایین آمدن درجه امیال و همچنین با بالا رفتن میزان هوش همراه باشد. افرادی هستند که عقلشان بر امیالشان غالب است ولی هنوز به نبوغ در معنای واقعی نرسیده‌اند. قدرتهای فکری آنها در واقع از حد معمول فراتر می رود ، هرچند به هیچ وجه زیاد نیست ، اما امیال آنها از درجه ضعیفی برخوردارند. خواست‌های زیادی ندارند و بنابراین بیشتر به دانش صرف نسبت به ارضای اهداف می پردازند. 

چنین افرادی دارای استعداد هستند؛ باهوش هستند و در عین حال بسیار راضی و خوشحال. ذهنی پاک، بشاش و منطقی همانند آنچه باعث خوشبختی فرد می‌شود وابسته به رابطه بین عقل و امیال است ــــ رابطه‌ای که در آن عقل غالب است. ولی نبوغ و ذهنی بزرگ بسته به رابطه عقل یک فرد با افراد دیگر است ــــ رابطه‌ای که در آن باید عقل او از حد خود فراتر رود و در عین حال ممکن است امیال او نیز نسبتاً قوی باشد. 

به همین دلیل است که الزامی وجود ندارد که نبوغ و خوشبختی هر دو با هم باشند. هنگامی که فرد خسته و ناراحت از خوشگذرانی یا دلواپسی می‌شود یا از ازدیاد امیال و خواسته‌ها زجر می‌کشد، نبوغ در او مسحور می‌شود و نمی‎تواند پیش رود. تنها زمانیکه دلواپسی و خواسته‌ها ساکت و آرام هستند که هوا بقدری باشد که نبوغ بتواند به زندگی خود ادامه دهد. در این صورت است که زنجیره‌های ماهیت از هم میگسلد و بهم ریختگی ــــ هدف محض و زیرکانه ــــباقی می‌ماند. 

از این رو اگر فرد نبوغی داشته باشد به او اجازه می‌دهد تا خود را از درد مسون بدارد، نگران فاصله‌ها باشد و خواست‌های خود را کم کند. ولی آنچه را نمی‎تواند سرکوب کند باعث می‌شود تا به کمال راضی باشد. این تنها راهی است تا او بهترین بهره را از وجود نادر خود در راستای لذات خود و منفعت جهانی ببرد.

جدال با نیاز، دلواپسی و خواسته‌ها که از خشنودی نسبت به آن باید امتناع ورزیده و ممنوع است، برای افرادی مناسب است که از جنگیدن با ملال سر باز می‌زنند و همچنان به عادات بد خود اصرار دارند و نه برای فردی که اگر از فرصتش استفاده کند ثمره آن قرن‌ها بعد نیز ادامه خواهد داشت. همانطور که دیدرو معتقد است، او صرفاً موجودی اخلاقی نیست.

همانطور که قوانین مکانیکی در حوزه شیمی کاربردی ندارد، قوانین شیمیایی نیز در حوزه‌ای که زندگی ارگانیک جاری است، اعمال نمی‌شود. به همین ترتیب قوانینی که برای افراد معمولی سودمند است برای افراد خاص سودمند نیست و همچنین لذتی برایشان به همراه نخواهد داشت.

فعالیت مستمر و بی وقفه است که ذهن برتر را می‌سازد. هدفی که برای آن فعالیتی صورت می‌گیرد از اهمیت فرعی برخوردار است، ضرورتی در تفوق هدف مورد بحث نیست بلکه تنها ضرورت بر تفوق فردی است که آن را در تصرف دارد. تمام آنچه که آموزش می تواند انجام دهد تعیین مسیر این فعالیت است و به همین دلیل است که ماهیت یک مرد از اهمیت تحصیلات او بسیار مهمتر است. 

زیرا آموزش یعنی توانایی طبیعی در تشخیص بینی مومی با طبیعی آن، یا اینکه چگونگی درخشش ماه و ستارگان نسبت به خورشید. از دیدگاه فضیلت آموزش، فرد به آنچه خود می‌اندیشد اهمیتی نمی‌دهد بلکه به دنبال آنچیزی است که دیگران می‌اندیشند و او به عنوان منبع آموزشی آن را از دیگری فراگرفته است؛ و کاری را از روی میل انجام نمی‌دهد بلکه از روی عادت کاری را انجام می‌دهد. 

یک فرد معمولی کاملاً به حوزه هستی گرویده است و از طرف دیگر فرد نابغه عمدتاً در حوزه دانش زندگی می‌کند. این امر منجر به یک تمایز دوگانه می‌شود. در وهله اول، هر فرد تنها می‌تواند یک چیز باشد ولی ممکن است بیشمار چیز بداند و از این طریق تا حدودی با آن‎ها به شناخت خود برسد. در وهله دوم، جهان، همانطور که از زاویه دیگر دیدم، از نظر ظاهری به اندازه کافی خوب است اما در واقعیت وحشتناک است زیرا عذاب شرط زندگی است.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را  منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب هنر بحث و جدل