اردیبهشت
جامعه علمی
آیا جامعه ای که در آن فکر و تکنیک علمی باشد مانند مصر باستان پایدار خواهد بود یا اینکه لزوماً نیروی هایی در آن وجود دارند که موجب فروپاشی یا انفجار می شوند؟ من با توضیحاتی در مورد سؤالم شروع خواهم كرد. من جامعه ای را “علمی” می نامم که دانش علمی و تکنیک های مبتنی بر آن دانش، بر زندگی روزمره ، اقتصاد و سازمان سیاسی جامعه تأثیر بگذارد.
البته این تاثیر درجات مختلفی دارد. علم در مراحل اوليه خود، جزء در موارد كوچك، تأثير اجتماعي كمي بر افراد به جز تعداد کمی انسان فرهیخته داشت که به آن علاقه مند شدند ، اما اخیرا علم در حال تحول زندگی عادی با سرعت روزافزون است. من از کلمه “پایدار” استفاده می کنم همانطور که در فیزیک به کار برده می شود.
تا زمانی که فرفره با سرعت خاصی می چرخد “پایدار” است و سپس ناپایدار می شود و از بالای سطح می افتد. اتمی که رادیواکتیو نیست تا زمانی که فیزیکدان بر روی آن عملیاتی انجام ندهد، پایدار نخواهد بود. یک ستاره برای میلیون ها سال پایدار است و سپس یک روز منفجر می شود.
از گفتن همه این ها در نهایت می خواهم بدانم که آیا نوع جامعه ای که ما ایجاد می کنیم “پایدار” است. باز هم تأکید می کنم که سؤالم صرفاً واقعی است. من در پی این نیستم بگویم پایداری بهتر است یا ناپایداری بلکه این سوالم در مورد ارزش ها بوده و خارج از دامنه بحث علمی است. من می خواهم بدانم که آیا جامعه علمی پایدار خواهد بود یا خیر. اگر پایدار باشد ، تقریباً ناگزیر باید هر روز بیشتر و بیشتر علمی شود، از آنجا که دانش جدید جمع می گردد.
اگر اینگونه نباشد، ممکن است فروپاشی تدریجی رخ دهد مانند سرد شدن خورشید در اثر تابش یا تحول شدید که باعث ظهور ستاره های موقتی در آسمانها می شوند. اولی خودش را با فرسودگی و دومی در انقلاب یا جنگ ناموفق نشان می دهد.هنگامی که مقیاس زمان را در نظر می گیریم، مشکل حاد می شود.
ستاره شناسان به ما می گویند که از هر لحاظ زمین برای بسیاری از افراد برای میلیون ها سال دیگر قابل سکونت خواهد بود. بنابراین اگر همه چیز به خوبی پیش رود، آینده بشر باید بسیار طولانی تر از گذشته می باشد. به طور گسترده ، ما در وسط رقابت بین مهارت های انسانی به عنوان وسیله و حماقت انسان به عنوان هدف قرار داریم.
با توجه به حماقت به عنوان هدف، هر افزایش مهارت مورد نیاز برای رسیدن به آنها بد است. نژاد بشر به دلیل ناآگاهی و بی کفایتی تاکنون زنده مانده است؛ اما با توجه به دانش و صلاحیت همراه با حماقت هیچ یقینی نمی تواند برای بقا وجود داشته باشد.
دانش قدرت است ، اما این قدرت برای خیر و شر وجود دارد. به دنبال آن اگر انسان ها به اندازه دانش، عقل خود را هم افزایش ندهند ، دانش افزایش یافته موجب غم و اندوه خواهد بود.
ما بیشتر در این برگه در این مورد مطلبی را منتشر کرده‌ایم
برگرفته از کتاب تاثیر علم بر جامعه
فلسفه
