دی
انسان معما گونه
این مسئله قابل درک است چرا که انسان وسیله ی قیاس لازم برای خود شناسی خود را در اختیار ندارد. او می داند که خود را چگونه از حیوانات دیگر از نظر شکل بدن و فیزیولوژی متمایز کند اما به عنوان یک موجود خودآگاه و صاحب اندیشه و کسی که به او موهبت حرف زدن اهدا گردیده، معیارهای لازم برای قضاوت خود را ندارد. او در این سیاره یک پدیده بی نظیر است که با هیچ چیز دیگر قابل مقایسه نیست.
احتمال مقایسه و به دنبال آن خویشتن شناسی فقط هنگامی بوجود خواهد آمد که او بتواند رابطه ای بین خود و سایر پستانداران شبه انسانی که در سیارات دیگر زندگی می کنند را پیدا کند. تا آن زمان، انسان باید شبیه به یک زاهد تارک دنیا زندگی کند که می داند از لحاظ آناتومی شباهت هایی زیادی با میمون های انسان نما دارد اما از نظر ظاهر و از نظر روان به طرز عجیبی از پسر عموهایش متفاوت است.
دقیقا همین ویژگی بسیار مهم گونه ای اوست که، باعث شده او قادر به خویشتن شناسی نباشد. بنابراین او برای خودش همچنان یک راز باقی می ماند. تفاوت درجات در داخل گونه خود در مقایسه با احتمال خویشتن شناسی که درصورت رویارویی انسان با موجودی با ساختار مشابه اما مبدا متفاوت امکان پذیراست، اهمیت چندانی برای او ندارد. روان ما که در درجه اول مسئول تمامی تغییرات تاریخی است که توسط دستان بشر بر روی چهره ی این سیاره بوجود آمده است به شکل یک معمای حل نشده و یک شگفتی غیرقابل درک و به عنوان شیئ مملو از حیرت باقی مانده ، ویژگی که تمامی اسرار طبیعت آن را سهیم هستند.
ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم
برگرفته از کتاب خود کشف نشده
روانشناسی
