گرمای بیش از اندازه

چرا اینجا انقدر گرم است؟ گمان می­کنم استرس در کنار تأثیرات الکلی که نباید آن را بنوشم نقش دارد. در این لحظه گناهکار هستم، اما در اینجا کسی را ندارم که مرا تنبیه کند.

همینطور که به سقف خیره می­شوم، سکوت مرا احاطه کرده است. خاطرات ناامیدکننده از درخواست­های بی صدا  در سال­های گذشته را کنار می­گذارم.  درعوض، روی مشکلی تمرکز می­کنم که قابل حل است، عدم وجود جریان هوا از منافذ بالای سرم.

یک زن میانسال مانند من می­داند رسیدن به  درب اتاق زیر شیروانی بالای سر راهرو آسانتر است. صندلی اتاق خواب لازم نیست، من از پله ها بالا می­روم. از روی عادت با هر قدم سعی می­کنم صدای غژ غژ کردن پله­ها را پنهان کنم.

این جان پناه من بود، مخفیگاهی که مادرم هرگز آن را کشف نکرده است، زیرا من از آن با احتیاط استفاده می­کردم. مقصد من امروز جعبه فیوز است، برای حل یک مشکل و پنهان کردن از بسیاری دیگر…

چراغ قوه قرمز در همان نقطه باقی مانده است. با روشن کردن آن، یک جریان آشنا از تابش نور کهربایی را از آن مشاهده می­کنم. بعد از اینکه اجازه می­دهم ذرات غباری که روی من نشسته اند در هوا معلق  شوند، احساسات نیز همین کار را می­کنند.

من با دقت در پیچ و خم جعبه­ها و قطعات حرکت می­کنم. درب فلزی را باز می­کنم، انگشت خود را در امتداد کلیدهای برق ردیابی می­کنم، هر کدام به سمت چپ می چرخند و برای دیگری فضایی را ذخیره می­کنند. با عقب کشیدن کلید  مخالف با دیگران، می­شنوم که هواکش در بیرون شروع به حرکت می­کند.

بقایای یک زندگی را که منتظر من در طبقه پایین است ترجیح می­دهم فراموش کنم. اما یک کنجکاوی رو به رشد من را مجذوب خود می­کند. با وجود اینکه مطمئن هستم دیگر وجود ندارد، اما من هنوز هم نیاز به چک کردن این موضوع دارم. جعبه­های مقوایی را جمع کردم که یک توده بلند تشکیل دادند، یک بار یک دژ نظامی غیر قابل تخریب در نوجوانی برای خود ساختم.

ساده لوحی جوانی خودم را مسخره می­کنم. اکنون آنها چیزی بیش از ظروف شکسته و جعبه­های پاره شده نیستند. آنها یادگارهای بیهوده­ای هستند و خاطراتی  از مادری را نگه می­دارند که هرگز مرا دوست نداشت. آنچه را که امیدوارم پیدا کنم، نظرم را جلب می­کند.

تمام افکار منفی درونم از بین می­رود و لبخندی گرم را که نمی­توانم سرکوبش کنم. من دستم را روی جعبه کفش که قبلاً برای نگه داشتن کفش­های مورد علاقه خود استفاده می­کردم، می­کشم. با باز کردن درب، نوارهای آشنا از کاغذ رنگی مختلف را می­بینم.

به طور ناخودآگاه، به سمت پنجره می­روم و یک سری از کاغذها را در قاب قرار می­دهم.  این یک زبان پنهانی بود، به زبان­های مختلف صحبت کردن امکان پذیر است نه فقط با  کلمات، هر الگو یک پیام منحصر به فرد داشت. فقط یک فرد دیگر آن کد­ها را درک کرده بود، پسری که در حیاط  کناری زندگی می­کرد.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب بازگشت به خانه