جو بایدن در سخنرانی که در چهارم ژوئیه (روز جشن استقلال آمریکا) در خصوص ایده‌ها و خط مشی‌های خود داشت، با تمرکز بر نژادپرستی سیستمیکی که بیش از دویست سال است بر پیکره آمریکا سایه انداخته، رسماً نژادپرستی توماس جفرسون و تبعیض جنسیتی در اعلامیه استقلال آمریکا را محکوم کرد.
او با بیان این‌که قصه‌ی آمریکا با قصه‌های خیالی شاه و پریان تفاوت بسیاری دارد، به بی‌عدالتی‌ها و ظلم و ستم‌هایی که در تاریخ این کشور بر مردمان رفته است، اشاره کرد اما در انتهای بیانات غم‌بار و یأس‌آور خود، ناگهان تُن صدایش را تغییر داد و فریاد کشید: «جشن استقلال آمریکا مبارک.»
دموکرات‌ها عقاید و نیّات خود را پنهان نمی‌کنند.
آن‌ها با شورشیان و کسانی که مجسمه‌ها و تندیس‌ها را تخریب کرده‌اند، همدردی می‌کنند و کشورمان و تاریخچه‌ی آن را مایه شرمساری می‌دانند.
به اعتقاد آن‌ها نژادپرستی در میان مردمان ما نهادینه شده و اصلاح‌ناپذیر است و مهم‌تر از همه این‌که آن‌ها درصدد تغییر تمام و کمال کشورمان هستند و قطع به یقین هدفشان ایجاد یک کشور سوسیالیست و به عبارت بهتر یک سیستم حکومتی با سابقه دیرینه‌ای از شکست‌ها، نومیدی‌ها و حتی قتل‌عام‌هاست.
آن حقیقتی که در زیر پوسته اعتقادات ظاهری دموکرات‌ها با نام ارمغان توازن نژادی نهفته، این است که سوسیالیسم، پیش‌رونده‌ترین سیستم حکومتی در خلق فلاکت‌های اقتصادی همچون ونزوئلا، توتالیتاریسم فاشیست مانند چین و پاکسازی‌های حزبی بی‌رحمانه مانند اتحاد جماهیر شوروی می‌باشد.
هستی سوسیالیسم بر پایه‌ی اعطای قدرت و اختیارات بیش از حد به دولت مرکزی و متقابلاً محدودیت اقتصاد مردمی و آزادی‌های شخصی، استوار است. از دید آن‌ها تغییر یک سیستم تجارت آزاد به یک سیستم سوسیالیست صرفاً در صورتی می‌تواند موجب بهبود روابط نژادی شود که سردمداران یک کشور نژادپرست، خود نژادپرست نباشند و بتوانند عقاید روشنفکرانه‌ی خود را به مردمانشان القا کنند.
