شتر

شتر عقلی همچون عقلِ بشر دارد، باهوشی‌اش مرا حیرت‎زده می‌کند؛ کافی است انسان به چشمانش نگاه ‌کند؛ میان مژه‌های بلند متراکمش، تا بفهمد این موجود خاموشی که به او هیبت می‎بخشد، چه می‌گوید، به‎عکسِ گوسفندان احمق.

گویند شتران همچون پرنیان و شیاطین از آتش آفریده‌ شدند، پیام‎بر بر این امر، با دستوری مبنی بر نگاه به چشمان و سرعت شتر در دویدن تأکید فرموده است.

من چشمانشان را دوست دارم، اما در آن‎ها چیزی جز مرگ نمی‎بینم. از زمانی که دخیل قول داد دیدار بعدی‌مان در چشمان شتر است، شیفته و دلبسته‎ی آن‎ها شدم.

اگر شتر زبان سخن‎گفتن داشت، از وَضحا درباره‎ی ساری می‌پرسیدم، آیا او را دوست دارد؟ یا به‎خاطر فرزند کوچکشان مجبور به تحمل اوست؟ و آیا فرزند کوچک، ارزش صبرکردنش را دارد؟ اگر فرزندش از نسل ساری نباشد چه؟ آیا دو سال قبل در دیدار اولشان از شوهرش فرار نکرد؟

زمستان سردی بود، و نزدیک‎شدن به ساری در زمان طغیان و تمایلش به جفت خطرناک بود. متکبرانه به‎دور خود می‌رقصید، از دهانش هوایی بدبوتر از حفره‎ی راسو آزاد می‌کرد، و ماده‎های شهوت‎زده را به‎سمت خود جذب می‌کرد.

پنهان‎شده در خیمه به او نگاه می‌کردم، او به نربودن خود مباهات می‎کرد، و با حرکت‎دادن دمش ادرارش را می‎پراکند، صدا درمی‎آورد و دهانش کف می‎کرد، و دندان‎هایش را به‎هم می‎زد.

هرگز پیش از ازدواجم به دیوانگی شتر نر دقت نکرده ‌بودم، اما پس از ازدواجم به این امر توجه می‎کردم، آن‎ها را دنبال می‌کردم، چه‎بسا با فهمیدنشان، صالح را بفهمم.

ما قبلا اینجا در این مورد مطلبی را منتشر کرده ایم

برگرفته از کتاب ماده شتر صالحه